22 Temmuz seçimlerine olağan koşullarda gidilmediği ve bu seçimin parlamenter sisteme özgü başka benzerlerinden farklı bir seçim olarak biçimlendiği artık herkesin kabul ettiği bir gerçektir. Bu seçimlere, bir “iktidar ipi”ni ele geçirme/elde tutma çekişmesi sürecinde ve böyle bir çekişme içinde gidildiği, hâlâ sürmekte olan aynı çekişmenin günümüzde kazandığı boyutlar göz önünde tutularak bakıldığında, herhalde tartışılması gerekmeyen bir veri durumundadır.

Bugün artık Ergenekon iddianamesi ve davasının konusu olan bombalamalar ve geri kalan silahlı illegal örgütlenme ve eylemlerinin yanında -en azından henüz- iddianamelere geçmeyen ve bir kısmınınsa geçmeyeceği/geçmesinin düşünülmediği ortada olan Ayışığı ve Sarıkız adlı darbe girişimleri de içinde olmak üzere daha iddialı girişimlerle, önceden üstü kapatılan fiemdinli davasında olduğu gibi hesaplaşmanın Kürt sorunu üzerinden sürdürülmesini de kapsayan, çoğu zaman “laikçi-şeriatçı” kavgası olarak sunulan ve halkı buradan bölmeyi ve yedeklemeyi hedeşeyen “iktidar ipi”ni sahiplenme çekişmesinde taraşar, bir yanda “ulusalcı” denilen odakla diğer yanda da AKP olarak oluşmuştu.

Kuşkusuz ki; 22 Temmuz 2007 seçimini etkileyen en önemli şey; bu seçimlerin üç ay erkene alınmasını zorlayan askerin Cumhurbaşkanlığı seçimini bahane ederek 27 Nisan Muhtırasıyla politikaya müdahalesi olmuştu. Bilindiği gibi müdahale; 2005 Newroz’unda “bayrak provokasyonu”yla başlatılan linç girişimleri, cinayetler, provokasyonlar, Şemdinli çetesi üzerinden yapılan müdahalelerle gelişen politikaya askerin müdahale çizgisinin muhtıraya dönüşmesi, laikçi çağrılarla modern yaşama dair talep ve özlemleri istismar edilen yüz binlerce kişi sokaklara dökülerek partiler sisteminin yeniden biçimlendirilmesine yönelinmesi ve Anayasa Mahkemesi devreye sokularak cumhurbaşkanı seçiminin bir krize dönüştürülmesine kadar varmıştır. Bu çekişme ve zorlamaların 22 Temmuz seçimlerini olağan bir seçim olmaktan çıkardığı açıktır.