Endüstri Devriminin yarattığı kurumlar olarak sendikalar doğumlarından itibaren çalışanların çalışma koşullarını iyileştirme çabası içinde olmuştur. Bu anlamda ücret, çalışma saatleri, çalışma ortamı ile ilgili konular sendikaların en önemli mücadele alanını oluşturmuştur. Hatta zamanla sendikaların toplum ve sınıf için mücadele amacı yerine sadece ücret sendikacılığı yapmaları eleştirilere neden olurken sendikacılık anlayışındaki değişimler çoğu zaman farklı sendikal yapıların ortaya çıkmasına da neden olmuştur..
Ülkemizde 1946 yılında sendika yasağının kalkması ve 1947 yılında da sendikalarla ilgili ilk yasanın çıkması ile sendikalaşma süreci hız kazanmış, hatta 1952 yılında ilk işçi konfederasyonu olarak Türk-‹ş kurulmuştur. Türk-‹ş’in kimi politikaları, farklı sendikacılık anlayışa sahip sendikaların Türk-‹ş’ten kopmasına ve 13 fiubat 1967 tarihinde DİSK’in1 kurulmasına neden olmuştur. Mahiroğulları (2005: 190) D‹SK’in Türk sendikacılık hareketinde mesleki/ekonomik sendikacılık anlayışına doktriner bir boyut kazandırdığını ileri sürmektedir. Bunun kanıtlarını ise Konfederasyonun kuruluş aşamasında hazırlanan “Türk-‹ş Üyeliğinden Ayrılma Hakkında Rapor”da, “D‹SK’in Kuruluşu Hakkında Rapor”da, DİSK Tüzüğünde, örgütün felsefi eğiliminde, çalışma stratejilerinde, amaçlarında yani Türk-‹ş’e göre sendikacılık anlayışındaki farklılıklarda bulmakta ve DİSK’in yaptığı sendikacılığı “sınıf sendikacılığı” olarak adlandırmaktadır. D‹SK’in kurulmasında etken olan Türk-İş’e ilişkin eleştiriler dört başlık altında toplanmaktadır. Bunlar; partiler üstü politikalar, alınan yardımlar (özellikle Amerikan kökenli yardımlar), eğitim programları (yine Amerikan sistemine göre verilen eğitimler), sermaye ve hükümetlerin çıkarlarına uygun sendikacılık anlayışıdır (Ulukan/Müftüoğlu, 2004).