Çiftçilerin her geçen gün artan su ve elektrik borçlarından kaynaklı icra ve haciz haberlerine karşın, çiftçileri daha da yoksullaştıracak düzenlemeler birbiri peşi sıra gelmektedir. 2010 Nisan ayında Çevre ve Orman Bakanlığı tarafından hazırlanarak meclise sunulan ve 22 Mart 2011 günlü Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren ‘Sulama Birlikleri Yasası’ (http://www.resmigazete.gov.tr) temel olarak tarımsal suyun piyasa koşullarına göre fiyatlandırılmasının yanında, Birliklerde çalışacak personel için de çok önemli değişiklikler içermektedir. Tarımdaki neoliberal dönüşümle paralel okunması gereken bu yasa, küçük çiftçinin tasfiyesini hızlandırırken, geçimlik tarımdan ziyade tarıma dayalı sanayinin gelişimini ve tarımın şirketleşmesini destekleyen düzenlemeler içermektedir.
1980 sonrasında uygulamaya konulan neoliberal politikalar çerçevesinde devletin tarımsal ürünlerin üretim ve pazarlamasında payı daraltılmış, tarımsal KİT’ler hızla özelleştirme kapsamına alınmış ve tarımsal destekler azaltılmıştır. Dünya Ticaret Örgütü ve IMF direktişeri ve Dünya Bankası’nın yapısal uyum programları doğrultusunda hayata geçirilen “Tarım Reformu” tarımı geçimlik üretimden ziyade tarıma dayalı sanayinin geliştirilmesi olarak yeniden yapılandırmış ve destekleri buna göre şekillendirmiştir. 1990’lı yıllarda hız kazanan bu süreç, özellikle küçük çiftçiyi hedef alırken; çiftçiler, tohum, gübre v.b. gibi en temel üretim girdilerinde gıda tekellerine bağımlı hale gelmiş ve sermaye, hayatlarının her alanında belirleyici hale gelmiştir. Yapılan yasal düzenlemeler de tarımın, üretimden dağıtıma kadar tüm süreçleri çiftçilerin ihtiyaçları ve çiftçiliğin devamı için değil, tarımın iç ve dış sermayenin yatırımları için cazip hale getirilmesine yönelik olmuştur. Sulama hizmetlerinin özelleştirilmesini de kapsayan tarımdaki dönüşüm, tarımsal maliyetlerin rekabet edilebilir düzeye çekilerek tarımda şirketleşmenin önünü açmaya yöneliktir.