Ekonomi politikasının iradi bir karar olması ile alınması hedeşenen sonuçlara ulaşma arasında çok yakın ve aynı yönlü bir ilişki mevcuttur. Yani, ekonomi politikaları üzerinde belirleyici olabilindiği ölçüde istenilen sonuçlara ulaşmak da mümkün olabilmektedir. Türkiye, 24 Ocak 1980 kararları ile başlayan serbest piyasa ekonomisine geçiş sürecine; 1989’da 32 sayılı karar, 1994 krizi, 1999 sarsıntısı ve 2000-2001 krizinden sonra uygulamaya koyduğu yeniden yapılanma ve istikrar programları ile devam etmiştir. Bu yeniden yapılanma ve istikrar programları bağlamında da altına imza attığı stand-by anlaşmaları ve niyet mektupları ile iradi ekonomi politika uygulama hakkını da kısmen devretmiştir.
2000-2001 krizinin ardından Kemal Derviş ve IMF tarafından üzerinde tam bir mutakabat ile uygulamaya konan ekonomi politikalar ile Türkiye’nin neo-liberal yapısal dönüşümü önemli ölçüde tamamlanmıştır. Özelde Türkiye’deki bu yapılanmanın, genelde ise dünya konjonktüründeki gelişmeleri arkasına alan AKP iktidarı, ekonomi politikalarını iradi olarak yön vermek ve karar almak yerine kendisine IMF çerçevesinde ve uluslararası sermaye tarafından sunulan ekonomi politikalarının uygulayıcısı olmaktan öte gidememiştir.