İşgal altındaki Irak, “demokrasi, özgürlük gelecek!” yaygaralarının karaya oturup, ABD İmparatorluğu’nun “yeni bir Vietnam” ile tanıştığı deneyim olarak tarihe kaydedilirken; yaşadığıyla da insan(lık)a, Epiktetos’un, “İyi olmak istiyorsan, kötü olduğuna inan,” deyişini anımsatmaktadır sanki...
Gerçekten de ABD işgaline karşı Irak direnişi, yalanın yerle yeksan edildiği görkemli ve öğretici bir “realite”dir...
Evet, kim ne derse desin, Irak ile “Küreselleşme, demokrasi, vs...” yalanlarının, insan(lık)ı kontrol ederek sürüleştiren tahakkümü müthiş bir darbe almıştır, almaktadır da...
Michel Foucault’nun bütün toplumlarda söylemin kontrol edildiğine, her hâlükârda baskı altında tutulduğuna işaret ettiği koordinatlarda, hakikât sınırlanmışken, yani gerçeği tam olarak söylemek özgür değilken, Irak “Anne bak kral çıplak” diye haykıran o fütursuz çocuğu hatırlatmıştır hepimize, herkese...
Hem de Joseph Stiglitz’in, “Bush yönetimi Irak savaşı için üç haftada 50 milyar dolar harcarken, gerçek faturayı ABD’nin gelecek nesilleri ve dünyanın geriye kalanı ödeyecek. Bu savaşın sadece iki galibi var: Petrol şirketleri ve Blackwater gibi güvenlikçiler”; Gündüz Vassaf’ın, “Delinin kuyuya attığı taşı yüz akıllının çıkaramaması gibi ABD’nin Irak’ta başlattığı, birkaç hafta içinde biteceğini sandığı savaş, yıllardır sürüyor. Günlüğü 200 milyon dolara gelen, şimdiye kadar 600 milyar dolara mal olduğu söylenen işgal ve kıyımdan kazananlar çok,” diye ifade ettikleri gerçeklere karşın; Erdal fiafak’ın, “Irak’ta tablo bir yılda olumlu anlamda epey değişti,” biçiminde dillendirdiği türden yalanların tekzip edildiği koordinatlarda...