19. yy’da kapitalist gelişme ile eş zamanlı oluşmaya başlayan refah devleti uygulamaları ülkelere göre farklılıklar taşımaktadır. Bu farlılıklar sosyal politika literatüründe yaygın olarak Gospa Esping Andersen’in sınışandırmasına referansla ele alınmaktadır. Gosta Esping-Andersen (2006), refah devletlerini üzerine inşa edildiği özelliklerden, aile, devlet, piyasa arasındaki düzenlemelerdeki farklılıklardan, hareketle liberal, muhafazakar-korporatist ve sosyal demokratik rejim olmak üzere üçe ayırmaktadır.1 Liberal rejim ABD, Avustralya, Kanada’da, muhafazakar-korporatist rejim Almanya, Avusturya, Fransa, İtalya’da, demokratik rejim ise İskandinav ülkelerindeki uygulamalarda sembolleşmektedir.
Buna göre, piyasa mantığı ile şekillenen liberal rejimde devletin vatandaşlarına sağladığı yarar asgari düzeyde olup, gelir testine dayanmaktadır. Muhafazakârlıktan beslenen muhafazakar-korporatist model piyasa düzenlemelerinin daha sınırlı olduğu, toplumdaki statü farklılıklarının korunduğu yeniden dağıtım yönünün zayıf olduğu modeldir. Bu modelde aynı zamanda evli kadınların işgücüne katılımı benimsenmez. Sosyal demokratik rejim ise devletin yoğun haklar sağladığı, piyasa düzenlemelerinin oldukça sınırlı olduğu rejimler olup gelirin yeniden dağıtım yönü oldukça güçlüdür. Ailenin değil bireyin güçlendirildiği bu sistem bir anlamda refah ve işin birleşimi gibidir (Esping-Andersen, 2006: 167-170).