1980 sonrasında dünya genelinde kapitalizmin uğradığı dönüşüm sermaye açısından artı değer yaratılması bağlamında temel olan emek-gücü üzerinde de bir takım dönüşümleri kaçınılmaz olarak tetiklemiştir. Emek-gücünün uğradığı bu yeniden-dönüşüm, fasonlaşma-taşeronlaşma, mevsimlik çalışma, ev eksenli üretim, kadın ve çocuk emeği gibi çeşitli biçimlerde kendini göstermiştir. Yerel ve uluslararası alanda sermaye için bu dönüşüm, emek-gücü dolayısıyla sosyal maliyetlerden feragat etmeyi ve sermaye birikimini artırmayı mümkün hale getirmiştir. Sermaye için adeta gereksiz bir yük niteliği taşıyan sosyal maliyetler, esnekleşme perdesi ile bu maliyetlerden kurtulmanın yolunu tutmuştur. Sermayenin kendini yeniden üretmesi için, tarihsel olarak belirle uğraklarda yaşadığı bu yeniden-dönüşüm dünya genelinde tarım kesimi üzerinde de etkili olmuştur. Tarım kesiminden kamu teşviklerinin hızla tasfiye edilmesi, tarımsal üretimi piyasa koşularına bağımlı hale getirerek, özel sektörün etkinliğini artırdığı bir süreç başlamıştır. Kapitalist üretim biçiminin tarıma hızla nüfuz ettiği bu süreçte, gerek yerli sermayenin gerekse uluslararası sermaye olmak üzere büyük sermaye grupları bir bütün olarak tarım ve gıda sanayinde etkisini artırmıştır. 1980’lerde uluslararası anlaşmalar ve yerelde bu politikalara uyum neticesinde alınan kararlar devam eden yıllarda ve bugün hala belirleyici durumdadır.
Bu çalışmada ise sözleşmeli çiftçilik uygulamasını, özellikle küçük üreticilerin mülksüzleşerek işçileşme sürecine girdiği, öte yandan söz konusu süreçte kadın emeğinin karşılığı ödenmemiş emeğinin kullanımının yaygınlaşacağını iddia ederek, tartışmaya çalışılacaktır.