Sürdürülebilir enerji politikaları, siyasa yapıcılar tarafından belli bir ereğe varmak ya da ülke gereksinimlerini karşılamak için tutulan ölçülü yolda enerjinin üretimi, tüketimi ve kaynak çeşitlendirilmesi gibi planlama, yatırım ve kontrol gerektiren durumlarda bugünün gereksinim ve beklentilerini karşılarken, gelecek kuşakların gereksinim ve beklentilerinden ödün vermeksizin oluşturulacak politikalar olarak tanımlanabilir. Enerji politikalarının oluşturulması ve enerjinin elde edilmesi sırasında kaynağın türü, enerjinin elde edilme yöntemi, iletimi ve kullanılması çevresel etkiler yarattığı gibi enerjinin devamlılığı da ekonomik ve politik istikrar açısından önemlidir.
Türkiye’nin enerji politikasının temelinin, yerli ve yenilenebilir enerji kaynaklarını olabildiğince yüksek oranda devreye sokmak ve bunun yetersiz kaldığı oranda da dış alıma yönelmek olduğu pek çok kaynakta belirtilse de, siyasa yapıcıların eylemlerinde söylemleri kadar başarılı olduğunu öne sürmek güçtür. Bunun yanı sıra, yapılan öngörülerle yatırımlar birbirini karşılamamaktadır. Bu bakışıksız durum nedeniyle üretimin tüketimi karşılama oranının giderek düşmekte olduğu ve enerji kullanımında dışa bağımlılığın giderek arttığı söylenebilir.
Ülkenin enerji üretim kaynakları arasında petrol, kömür ve doğal gazın diğer kaynaklara oranla belirgin bir üstünlüğü bulunmaktadır. Bu üstünlük, yerli ve yenilenebilir enerji kaynaklarına ağırlık verileceği söylemlerini içeren kalkınma planları, hükümet programları, kamu kurum ve kuruluşlarınca yürütülen çalışmaların uygulamada yer bulamaması sonucu daha da artan bir konuma gelmiştir. Uygulamalara yön veren enerji mevzuatında da durum pek farklı değildir. Yerli ve yenilenebilir enerji kaynaklarının önünü açma söylemi ile çıkartılan yasa ve yönetmelikler bulunmasına karşın, yatırım ve işletme teşvikleri hala dışa bağımlı ve yenilenemeyen kaynaklara doğru verilmekte ve piyasalaştırılan enerji sektöründe haksız rekabet, hükümet eliyle sürdürülmektedir.