Toplumların ruhsal sağlığından, zihinsel iyilik halinden söz edebilmemiz için öncelikle sağlığı tanımlamak, sağlığın toplumsal, ekonomik, politik koşullarla olan ilişkisine vurgu yapmamız gerekmektedir.
Bugün yaygın olarak başvurulan Dünya Sağlık Örgütü’nün sağlık tanımına baktığımızda, sağlığın “bedensel, zihinsel ve toplumsal olarak tam bir iyilik hali” olarak tanımlandığını görürüz. Ancak DSÖ’nün yaptığı bu tanım içerisinde yer alan bazı ibarelerin yol açtığı zihin bulanıklığı nedeniyle başka tanımlar daha yapma gereği doğmaktadır. İnsanlar “tam olarak” ne zaman, nasıl, kime, neye göre “iyi” olurlar? Oldukça muğlak ve subjektif olarak tanımlanan bu sağlık kavramı beraberinde sağlığın geliştirilmesi yönünde atılacak adımlarda, eşitsizliklerin ortadan kaldırılmasına yönelik yürütülen mücadelede de belirsizlikler getirecektir (Belek, 1998).
Temel olarak üretim ilişkilerinin belirleyici olduğu, bedensel ve zihinsel olarak bir bütün olan sağlığı şu şekilde tanımlayabiliriz: “sağlık; soyut ve somut pek çok ürünün yaratıcısı olan insanın, toplumun üyeleriyle kolektif içinde ve her bir üyenin gereksinimini eşit olarak karşılayacak şekilde üretebilmesi, biyolojik ve zihinsel bütünlüğünün korunması ve toplumsal örgütlülük ve üretim süreciyle birlikte geliştirilmesidir” (Hamzaoğlu, 2004).